Allereerst mijn eigen ervaring. In 1996 ontwikkelde zich plotseling een Ganglion op de bovenkant van beide polsen. Een Ganglion is een gescheurd vlies van de pees, en hoe gek het mag klinken, met volle maan, en de dagen ervoor en erna, barste er een vochtophoping uit naar boven wat zich manifesteerde als een keiharde halve pingpong bal. Bij elke beweging van de polsen schoten ze over de botten en pezen heen en weer en buiten dat het geen fraai gezicht was, was het ook nog pijnlijk.

Na diverse keren doorverwezen te zijn naar het ziekenhuis, waar ze maar al te graag de volgende dag zouden willen snijden (ze gaven geen garantie dat het niet meer terug zou komen) stuitte hij toevallig? op iemand die met Tachyon energie werkte. De sessie was snel geboekt en daar lag Sakshin, alleen maar te denken aan het immense bedrag voor een onzichtbare behandeling. Na afloop werden er ook nog twee Getachyoniseerde stenen, polsbanden en crème gekocht die dagelijks gedragen diende te worden, totdat de Ganglions verdwenen zouden zijn.
Twee weken na de behandeling en het dragen de de gekochte spullen zijn de pijnlijke bulten nooit meer verschenen. En dit was het begin van een lange carrière als Tachyon therapeut voor Sakshin.

mevrouw K.

Wat leuk om mevrouw K. vandaag na jaren weer aan de lijn te krijgen. Mevr. K, dik in de 80, heb ik vroeger vaak behandeld in mijn Tachyon praktijk maar ik heb haar jaren niet gesproken. De laatste keer was toen ze mij vertelde dat ze van 3 meter hoog van een trapje was gevallen bij het vervangen van een lamp in de kelder van haar huis. Plat op de grond.

Al haar vriendinnen hoeven maar een stoepje te missen en ze breken al twintig botten dus mevrouw Kikkert was in paniek. Ze bleef daar een half uur liggen vertelde ze mij, zonder zich te verroeren, bang om de immense pijn van alle botbreuken te ervaren.
Daarna begon ze zich voorzichtig te bewegen, want de situatie was uitzichtloos. Dagen had ze daar kunnen liggen zonder opgemerkt te worden.

Tot haar grote verbazing kon ze zich bewegen, zonder de verwachte pijn van de botbreuken. Daags daarna belde ze mij op om het hele verhaal uit de doeken te doen en zij zei; “Meneer de Groot, ik denk toch dat ik niets gebroken heb doordat ik de Silica gel gebruikt heb. Ik had niets, en het was me een smak. Mijn vriendinnen zouden in duizend stukken gelegen hebben vanwege de botontkalking”.

Ik rade Mevrouw altijd Tachyon Silica Gel aan om de behandelingen kracht bij te zetten en zij heeft zeker twee flesjes Silica Gel genuttigd. Haar verhaal verblijde mij enorm en het past precies in de andere verhalen die ik heb gehoord over de Getachyoniseerde Silica Gel. Groot was dus mijn blijdschap haar weer te horen na al die tijd, want haar verhaal vertel ik nog regelmatig. Haar vriendinnen blijven van alles en nog wat breken terwijl ze braaf de calcium tabletten slikken. In de Silica druppels geloven ze niet. Mevrouw zelf wilde nog een flesje bestellen.

… uit den Haag

Ze had al 10 jaar last van ME, de ziekte die de spieren langzaam opeet. Het kostte haar ook heel erg veel moeite om alle trappen op te komen, zeker een half uur, maar ze wilde het perse zelf doen. Afijn, de reden voor haar bezoek was duidelijk, of ik wat aan de ME kon doen. En daar had nou niet een direct antwoord op maar ging aan de slag met Tachyon Energie.

Na de sessie, ze vondt het erg lekker en er stond een glimlach op haar verbeten gezicht. maar de ME, en de boosheid daarover, was er nog. Die week kwam ze nog twee keer terug. In de laatste sessie, nadat ze in de  traditionele Tachyon energie cocoon had gelegen, begon ze te schaterlachen. Ze was vreselijk blij en het straalde er vanaf.

Weet je waarom ik nu, voor het eerst in 10 jaar weer kan lachen? Ik weet plotseling waarom ik de ziekte heb. 10 jaar lang ben ik boos geweest en kon ik het niet verkroppen dat ik de ziekte had en niet iemand anders. Nu is het goed. het is ok.

Ze strompelde giegelend weer de trap af en heeft sinds dien elke dag gelachen. En de ziekte symptomen? Die zijn er nog, maar ze lacht weer en elke dag is een mooie dag.

Ik heb haar laatst na 8 jaar weer gebeld en ze wist meteen weer wie ik was. Natuurlijk herinner ik mij de man die mij mijn leven weer heeft teruggegeven. De ziekte eist haar tol en ze is niet meer in staat om te reizen maar ze lacht nog elke dag. En elke dag lacht zij een beetje naar mij.